|
Joh 12, 20 - 26
Joh 12, 20 - 26
Joh 12: 20 -26
A Het is heel menselijk om je zelf af te vragen: is m’n leven wel een beetje zinvol?
Als je halverwege bent - zo rond de 40 - komt die vraag nog meer naar voren: Maakt het wat uit dat ik er ben? Draag ik bij aan geluk onder de mensen? Beteken ik wat voor de buurt, de kerk? Of moet ik het over een andere boeg gooien? En hoe dan? En kan dat wel?
En je wist altijd wel, het houdt een keer op maar op een dag dringt het echt tot je door: straks ben ik er niet meer.. Was het goed dat ik er was?
Niemand wil op zulke vragen nee zeggen. We willen dat ons leven zinvol is dat het niet alleen maar leuk en lekker voor mezelf is maar ook, vooral dat het wat voorstelt: dat het bijdraagt aan vrede en geluk dat het iets laat zien van God: ruzies bijgelegd, zieken bezocht, lief en leed gedeeld met anderen Gods naam hoog gehouden zijn liefde bezongen. Zulke dingen. Is je leven een beetje vruchtbaar?
B Om vruchtbaar te zijn moet een graankorrel niet in de zak, in de schuur blijven maar zich laten zaaien in de aarde Daar onder de grond, in het donker zal de graankorrel ontkiemen, opschieten naar boven, naar het licht naar de zon toe een stengel, blaadjes en tenslotte een halm vol met tarwekorrels. Van die ene tarwekorrel in de grond vind je niets terug. Spoorloos verdwenen.
Het is een eenvoudig voorbeeld. om iets over zichzelf te zeggen. Het gaat over een graankorrel, letterlijk staat er ‘de’ graankorrel: Jezus doet hier geen algemene uitspraak over graankorrels en zaaien in het algemeen. Hij bedoelt er puur en alleen zichzelf mee: Zo legt hij zijn discipelen en ons uit dat hij moet sterven, verdwijnen uit deze wereld en juist zo zal hij vruchtbaar zijn 30, 60, 100 voudig zal hij voortleven in mensen: in zijn leerlingen, in ons, in allen bij wie het geloof wortel schiet en opkomt en vrucht gaat dragen.
C Het is niet zo maar dat Jezus dit zegt. Hij is in Jeruzalem. De mensen hebben hem enthousiast onthaald Hosanna riepen ze, maar het klonk als een vreugdekreet: Halleluja, loof de Heer die aan alle problemen een eind zal maken. van vergeven ipv wraak van delen ipv graaien.
En als de mensen dat eenmaal door krijgen roepen ze geen Hosanna / halleluja meer Straks roepen ze: weg met hem En hij voelt wel aan waar het op uit zal lopen: een kruis, een graf
En juist op dat moment Het land van de denkers en filosofen Die willen hem graag zien en spreken. Een hele eer! Vragen ze hem om mee naar Griekenland te gaan en daar zijn leer, zijn filosofie te brengen een school te stichten. Geen afwijzing, maar belangstelling Geen dood maar toekomst. blijft het er maar één. Maar wanneer hij sterft brengt hij veel vruchten voort.
Hij zal in Jeruzalem blijven, trouw aan zijn roeping om koste wat kost de mensen lief te hebben met de liefde van God.
D De graankorrrel. Eentje maar. Jezus. Maar dan wordt het uitgebreid tot een algemene waarheid. Een spreuk die voor iedereen geldt die over u en mij gaat: Wie zich aan zijn leven vastklampt, verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven loslaat, behoudt het voor het eeuwige leven.
Dat is raar: je leven vasthouden = het verliezen je leven loslaten = het behouden Dat klopt toch niet: En iets behouden als je het loslaat?
En toch is het zo. Het klopt wel. Want het gaat over je leven, over wie jij bent. En je kunt je zo aan je leven vasthouden dat het nooit een keertje vruchtbaar wordt
Als je zo gehecht bent aan wat je hebt of zo druk met je werk zo verslingerd aan je hobbies en zo fanatiek met kerk en zo zelfverzekerd in je opvattingen dat er van van dienen en delen van inzet en offer, van omzien naar elkaar van vergeving niets in zit. Dan brengt het geen vrucht voort.
Daar krijg je spijt van! Dan kijk je op een dag achterom en dan zeg je bij jezelf: het was nergens goed voor, dat ik er was. Ik heb m’n leven verloren laten gaan
E Je leven vasthouden is het verliezen Dat is een waarschuwing Maar het omgekeerde is ook waar. Je leven loslaten is het behouden. Dat is vooral een belofte, een uitnodiging:
Je hoeft je niet te blijven vastklampen aan werk en hobbies en kerk en meningen Je kunt het ook loslaten Dan komt er ruimte...ruimte voor Jezus. Dan draait het niet meer zo om jezelf De hoofdrol is voortaan voor Christus voor zijn Geest die geloof, hoop en liefde wekt. En reken maar dat er dan wat gaat veranderen.
Dat is allemaal niet zo belangrijk meer.
lief en leed delen met elkaar van elkaar vergeven als het eens nodig is. Zo leeft Christus verder: honderd, duizend en miljoenenvoudig.
F Wat is het voor u: een waarschuwing of een belofte? De waarschuwing is ernstig: aan je oude leven vasthouden met jezelf in de hoofdrol maakt dat het vruchteloos geleefd wordt en verloren gaat.
De belofte is vooral een royale uitnodiging: je oude leven loslaten Christus in je hart en geweten toelaten maakt het vruchtbaar en zo wordt het gered van het zinloze, het tevergeefse.
En dat allemaal dankzij Jezus Christus die de weg van de tarwekorrel wilde gaan. Om het ons voor te doen? zo heel de wereld zijn liefde, Gods liefde bewijzen
Liefde die tot het uiterste gaat die alles verdraagt Zelfs de onwil en het geweld van mensen die alles bij het oude willen laten en straks kruisig hem roepen Ook uw en jouw en mijn irritatie om zijn mooie woorden over een leven dat wel vruchtbaar en zinvol kan zijn. Onze boosheid om zijn aanval op onze oude, zelfgenoegzame leventjes liet hij op zich uitrazen.
Liefde die dat allemaal wil hebben Liefde die dat allemaal kan hebben Liefde waar we ons aan gewonnen geven Op dát moment ontkiemt het nieuwe leven en hebben we ons behoud gevonden.
| ||
| terug | ||