|
Hnd 4: 13 - 22
Hnd 4: 13 - 22
Hand 4: 13 Toen de leden van het Sanhedrin zagen hoe vrijmoedig Petrus en Johannes optraden en begrepen dat het gewone, ongeletterde mensen waren, stonden ze verbaasd, en ze realiseerden zich dat beiden in Jezus’ gezelschap hadden verkeerd. Vrijheid om te zeggen wat je maar wilt: – spanningen onder Turkse Nederlanders – het hoedje van de koningin bij de troonrede – hoe het eten smaakt in het restaurant Gewone en gevoelige onderwerpen Je mag alles zeggen.
En voel je vrij om het netjes of lomp beleefd of beledigend te doen vriendelijk of provocerend genuanceerd of zwart-wit Dat mag allemaal in ons land.
En dat doen we ook: Zet het op facebook en twitter Maak een filmpje voor you tube Stuur een brief naar de krant Loop mee in een demonstratie Alles kan, alles mag...
Je mag alles zeggen, net zo je wilt Alleen laster mag niet En aanzetten tot haat mag ook niet Maar je moet wel heel ver gaan wil je daarvoor veroordeling krijgen.
Alles zeggen...dat is letterlijk de vertaling van het griekse woordje voor vrij-moedigheid: niet bang zijn om te zeggen wat je wilt zeggen ronduit praten, vrij uit schrijven, openlijk laten weten
Alles zeggen, er zijn geen taboes. Onze vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Al zie ik niet goed in waarom je die vrijheid zou gebruiken om te beledigen, te kwetsen, te schelden. Maar je mag vervelende pubers voor “tuig van de richel” uitmaken Al is het dan wel een beetje raar om het leven later te hebben over fatsoen en waarden en normen...
Alles zeggen---in vele landen is die vrijheid er niet in het Midden Oosten die het werkelijk zwaar hebben die moeten zwijgen over Jezus en zijn God die niets mogen laten merken van hun geloof die het leven wordt onmogelijk gemaakt. En de collecte is straks ook voor de kerk in Midden Oosten Ter ondersteuning.
Leiders van de jonge kerk in Jeruzalem Ze zeggen alles... maar niet over van alles en nog wat Het gaat maar over 1 onderwerp beter gezegd: over maar 1 naam: Jezus Christus
Op dat moment is die naam taboe. Nog maar kort geleden was Jezus door de Joodse leiders opgepakt en gedood aan het kruis. Zo dachten ze hem het zwijgen op te letten. Want wat hij zei – over een Vader in de hemel – over mensen die zijn kinderen zijn – over zichzelf geven als een losprijs voor velen dat kon, dat mocht niet waar zijn. Maar hij ging maar door met dat “alles te zeggen”.
En nu zijn er zijn discipelen en die wagen het die naam Jezus te noemen En ze durven zelfs te spreken over het schijnproces en de valse beschuldiging. En ze hebben het over Jezus die leeft. God heeft hem opgewekt, zeggen ze God is achter Jezus gaan staan. Wat Jezus in zijn gelijkenissen leerde over God wat hij liet zien in zijn wonderen over God dat is door God bevestigd Tot en met het offer van zijn leven Daar heeft God ja en Amen op gezegd.
En daar kunnen ze niet over zwijgen. De Geest van Jezus leeft in hun verder. En zoekt naar mensen om die te bereiken met het goede nieuws van God die voor jou een Vader wil zijn van wie jij een kind mag worden Een God die met je gaat, bij je is alle dagen, alle nachten Een God die je trouw is een levenlang en daarna.
Zo blijven Petrus en Johannes spreken over Jezus: het hele verhaal. – het mooie van zijn gelijkenissen – zijn indrukwekkende wonderen – het pijnlijke dat hij verworpen werd – zijn opstanding ongedacht – de Geest die gekomen is – en wat dat betekent...en hoe dat je leven verandert. Alles zeggen ze: De waarheid, de hele waarheid, en niets dan de waarheid. Zo zijn ze getuigen van Christus.
Om het mooie en goede van het geloof voor te leven En door er van te zingen, van te spreken. Want wat wij van God geloven dat hij een Vader is in de hemelen dat is niet voor ons alleen bedoeld! Iedereen mag zich als zijn kind verstaan en leven in zijn vergevende liefde Maar geven wij die uitnodiging wel door?
De eerste apostelen deden het in alle vrijmoedigheid. Ze wisten: We maken onszelf er niet populair mee. We roepen vijandschap over ons af Maar we kunnen niet zwijgen Als het moet zullen we zelfs voor de rechtbank van Jezus spreken en alles zeggen.
Wij leven in een vrij land...we mogen alles zeggen Ook van Jezus en ons geloof Dat zal ons echt niet in de gevangenis brengen. Maar hebben we het wel eens over Jezus? En de blijdschap, de kracht die daarin ligt? Straks bij de koffie. Of als de kinderen straks op visite komen. Of als we tante zus in het ziekenhuis een bezoekje brengen Hele gewone gelegenheden: geen rechtbank. Mensen die ons liggen, geen vijanden.
Ik hoor het wel van U. Ik merk het ook bij mezelf: Een soort verlegenheid, aarzelingen om er over te beginnen. Zelfs met je eigen kinderen of kleinkinderen Niet zo druk met het geloof, ook niet vijandig of zo. Je zou er wel eens met ze over willen praten Maar hoe? Als je over de kerk begint haken ze direct af Maar over idelaen kun je het wel hebben: wat hun inspireert, waar het voor hun op aankomt Invalshoeken genoeg om iets van jouw inspiratie te laten zien.
Of als je op ziekenbezoek bent bij tante zus je hebt het over medicijnen en opereren en therapie maar over geloof? vertrouwen? Vindt u het ook veel gemakkelijker om te zeggen: de dokters zijn heel knap tegenwoordig, het komt vast goed, doei! dan te zeggen: de Heer is bij je, hij waakt over je en laat je nooit in de steek ik noem je in mijn gebed, sterkte en tot volgende week.
We hoeven geen evangelist te zijn en wildvreemde mensen aan te spreken We hoeven niet heel dweperig overdreven te doen Maar iets kunnen we toch laten merken de hoop die in ons is?
om ronduit te spreken van God die door Jezus onze Vader is geworden?
Misschien is het schaamte. Zijn we bang dat we uit gelachen worden Dat ze ons raar vinden. Dat kan natuurlijk. Maar ondertussen gebeurt ook het omgekeerde Dat mensen op een begrafenis komen En tot hun grote verbazing horen dat ome Joop een christen was, uit de bijbel las, en bad. Hij had het zorgvuldig weten te verbergen.
Of is het onzekerheid. Weten we niet goed wat we in het ziekenhuis tegen tante zus moeten zeggen Maar hoe vaak zal zij er naar verlangd hebben dat iemand haar wist te bereiken met God God die daar in dat ziekenhuis zo ver weg lijkt! Hoe vaak zal ze teleurgesteld zijn na een bezoekje dat angstvallig elk woord over God uit de weg gaat?
Of zou het bescheidenheid kunnen zijn dat je er maar niet over praat Want iedereen moet het voor zichzelf weten Ik laat iedereen in zijn waarde? Maar iets van je geloof delen, dat is toch niet respectloos Dat is juist die ander serieus nemen! Je kunt ook overdreven bescheiden zijn. Zo erg dat het eigenlijk gemakzucht is.
Petrus en Johannes spraken ronduit Ze deden het hele verhaal over Jezus. Vast vonden ze het spannend. Maar Schaamte? Waarom zouden zij schamen voor iets dat God hun gegeven had Dat mooie geloof dat in hen gewekt was?
Onzeker? Het waren maar eenvoudige mannen maar ze zeiden alles ze wisten heel goed: wij kunnen niet overtuigen wij kunnen alleen maar getuigen Tenslotte is het de Geest van God die mensen zover brengt dat ze er geloof aan hechten.
Bescheiden? Dat waren ze al helemaal niet Wel beleefd: ze schelden hun vijanden niet uit. Maar verder: alles zeggen ze, het hele verhaal over Jezus. Dat moesten de hoge heren van het Sanhedrin horen. Ze wisten dat is goed voor hun. En ze hoopten dat ze het zouden aannemen En ook op die nieuwe manier met God zouden gaan leven Die nieuwe manier die hun zo blij en sterk maakt.
Wat hebben ze dat ze het hele verhaal durven te doen?
– geld hebben ze niet om hun rechters om te kopen – vriendjes hebben ze niet in het Sanhedrin – theologie hebben ze niet gestudeerd – een cursus spreken in het openbaar niet gevolgd Ze hebben niets! Enkel hun enthousiasme over Jezus en zijn God Blij zijn ze met de nieuwe verhouding waarin ze nu met God mogen leven: Hij niet langer de strenge Rechter, maar de vergevende Vader Zij niet langer falende knechten, maar aangenomen kinderen Niet langer slaaf van de wet maar bevrijd van alles wat moet Vrij om naar eer en geweten God te dienen, naar je naaste om te zien. Enkel dit ene, maar daar zijn ze dan ook vol van: vervuld van de heilige Geest.
En vol van de Geest is er geen ruimte meer voor schaamte, voor onzekerheid en gemakzucht voor valse bescheidenheid en hoe al die uitvluchten maar heten. En waar je vol van bent, daar loopt de mond van over,.
Gods Geest moet het doen in ons. Gods Geest wil het ook doen; willen wij het ook? Stellen we ons voor hem open , zoeken we zijn inspiratie? – stilte en gebed, – bijbel en dagboekje – op zondag de kerk, Die dingen zijn broodnodig om weer opgeladen te worden. Dan kunnen we iets te laten zien van ons geloof en ervan delen met familie en vrienden, mensen om ons heen.
En wat er ook bij moet: de voorbede voor elkaar Petrus en Johannes hoorden bij een gemeente Zij wisten dat er voor hen gebeden werd Zij voelden zich gedragen. Daarom doen wij dat straks ook: voor elkaar voor de nieuwe vrijwilligers, voor christenen in het midden oosten. AMEN | ||
| terug | ||