Ps 103: 15-17 Ps 103: 15-17 Eeuwigheidszondag 2020. De mens broos en breekbaar als de bloemen in de wei. tekst: Ps 103: 15 - 17 (Bijbel in Gewone Taal) 15 Een mens leeft maar kort. Hij is net als een bloem in het gras die maar heel even bloeit. 16 De wind gaat waaien en de bloem verdwijnt, niemand weet meer waar hij stond. 17 Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit. Hij houdt van mensen die hem trouw zijn. A      geliefde broeders en zusters hier of thuis met ons verbonden door de techniek jong en oud allemaal: volgelingen van Jezus Christus gemeente van de Heer Het is wel ongelukkig dat we nu niet allemaal samen kunnen zijn. Juist nu we stil staan bij ons verdriet juist nu wil je bij elkaar zijn: - een hand op de schouder - een vriendelijke groet - elkaar in de ogen kijken en zien hoe ook bij hem, bij haar er de leegte is, het gemis. Dat kan nu niet door Corona Bij de meeste uitvaarten dit jaar kon het ook al niet: kleine uitvaarten waren het: soms maar een 30 personen Zo anders dan je je had voorgesteld: met alleen de allernaasten zonder de vele vrienden en buren en bekenden zonder te zingen ook Wel een waardig afscheid Misschien wel intiemer Maar toch: jammer dat het zo moest Want op zulke momenten wil je bij elkaar zijn Die pijn komt er dit nog eens bij: bovenop het "gewone" gemis en verdriet dat je bij een uitvaart hebt. Misschien maakt deze zondag die extra pijn een beetje zachter: nu we samen zijn: alle 8 families die een dode te betreuren hebben. Vandaag noemen we opnieuw de namen van wie ons ontvallen zijn Wij gedenken hun leven Het licht van Pasen brengen wij over op een kaarsje voor onze geliefde doden Pasen...het feest van de kerk van Christus door God opgewekt uit de dood van licht dat het donker overwint van leven sterker dan de dood In dat licht bedenken wij ook dat wij 'maar mensen' zijn en ook moeten sterven, net als zij die ons voorgingen. Mag het zachte licht van Pasen ons goed doen. B      Een mens leeft maar kort, zegt David, de dichter. Nu, dat is maar hoe je het bekijkt. Wij horen straks toch wel hoge leeftijden: 90+ en niemand jonger dan 75. Niemand in de kracht van zijn leven weggevallen Niemand overleden met de kinderen nog klein Niemand door een stom ongeluk omgekomen Allemaal oud, met ziekte, met gebreken... Allemaal met een compleet leven achter zich Of kan je dat niet zeggen: compleet? Want is het leven wel ooit klaar? Misschien beter 'een rijk leven': gevuld met vreugde, voorspoed, gezondheid evengoed als met verdriet, tegenslag en ziekte Alles wat sinds mensenheugenis ons deel is. Een mens leeft maar kort. Ja toch, want 70 jaar of 80 of 90 t is maar zo voorbij, zegt een andere Psalm (Ps 90) En dat is ook onze ervaring hoe ouder je wordt, hoe sneller het lijkt te gaan. We zijn er maar even David vergelijkt het met de bloemen op het land. een klaproos misschien of een korenbloem Prachtig staan ze te bloeien in het veld. Een mooi beeld vind ik dat: mensen als bloemen Daar zit iets in van klein beginnen, van groeien en leren van uit de knop komen...en tot bloei komen. Dat is uw en mijn bedoeling: jezelf ontwikkelen je bestemming bereiken Niet: de knapste van de klas, niet de rijkste van het dorp maar gewoon leven. leven echt: je zelf zijn waar dat kan maar ook dienen, delen, vergeven waar dat nodig is. Leven met elkaar... En die wij gedenken vandaag, die hebben dat geprobeerd Ieder op zijn of haar manier: om te bloeien... om een mens van geloof, hoop en liefde te zijn. Om hier geen angst en wanhoop en ikzucht te laten wonen om een mens van geloof, hoop en liefde te zijn Juist daarom waren ze ons zo lief. We kunnen ze niet vergeten Om deze dingen zullen ze ons tot een voorbeeld blijven. Mens-zijn is opbloeien in de zon van Gods liefde Die liefde weerspiegelen in zorg en aandacht voor elkaar. Gelukkig ben je als dat er uit komt. Wat een mooi, optimistisch mensbeeld! C      Maar bloemen zijn ook zo kwetsbaar, helemaal in Israel Daar kan het gebeuren dat na een mooie zomerse dag in de avond de hete woestijnwind opsteekt verschroeiend heet. En die klaprozen en korenbloemen, heel dat kleurige veld verdroogt in de kortste keren. En juist daarin ziet David de overeenkomst met de bloemen van het veld. Niet in het prachtige groeien en bloeien maar in dat hele kwetsbare: dat hebben bloemen...dat hebben mensen. Als de wind opsteekt hebben wij niets meer te vertellen. Dat vinden wij ontzettend moeilijk te verteren Wij zien onszelf als mondige, zelfstandige mensen Dat we alles in de hand hebben Zelf de regisseur zijn van ons eigen leven. Dat maakt de Corona-crisis ook zo moeilijk voor ons: wij zijn er geen baas over het duurt zo lang we kunnen niet leven zoals we willen. Dat is de wind die opsteekt dan voelen we weer even hoe kwetsbaar ons leven is en dat we er zo goed als niets over te zeggen hebben. De wind stak op, nog venijniger toen de dokter zei: het spijt me, maar we kunnen niets meer voor u doen. Toen stak de wind op Toen stortte je wereld in zo broos en breekbaar je leven, je geluk Dat kwetsbare hebben wij gemeen met de bloemen op het veld. Er is ook een verschil. Wij zijn mensen. Wij hebben elkaar. En wat heb ik mooie voorbeelden gezien van mensen ziek die zo lief en goed verzorgd werden door hun kinderen hun buren, hun vrienden Wat was een moeilijke tijd vaak ook een waardevolle tijd. Ik herinner me van een man die zijn vader de laatste drie weken van zijn leven had verzorgd. Hij zei: Altijd was hij sterk en zelfverzekerd Toen zag ik hem van een hele andere kant: zwak en onzeker, angstig. We kwamen dichter bij elkaar dan ooit. Een moeilijke tijd lijkt wel eens alleen maar negatief en zinloos Maar liefde en vriendschap en waardering kunnen we ook dan aan elkaar laten merken. D      De wind gaat waaien, de bloem verdwijnt en niemand weet meer waar hij stond. Geldt dat ook voor mensen? Raken we allemaal vergeten? In een verzorgingshuis moeten de nabestaanden binnen een week het appartement van de overledene leeg opleveren. En een week later hangt er een ander naambordje: van de nieuwe bewoner. En niemand weet nog waar hij stond. Zo gaat dat. Ook met de namen die wij vandaag noemen? Niet direkt: Wij gedenken, vandaag, en morgen nog jaren lang Natuurlijk: wij hielden van hem, van haar. Wij bezoeken het graf Wij bladeren door de foto-boeken Wij halen samen herinneringen op aan hem, aan haar Maar op de duur? Op de lange duur? Als wij er ook niet meer zijn Als onze kinderen van ons het stokje hebben overgenomen Wie zal dan nog de namen noemen van al die lieve mensen die wij vandaag gedenken? Hoe vaak denken wij nog terug aan onze opa's en oma's Wie kent hun ouders nog? Wij raken allemaal vergeten De plaats waar hij stond kent hem niet meer... Een trieste waarheid. Maar David heeft er loflied op gemaakt. Hij ontkent het niet Van hem mag het wel waar zijn. Mensen raken vergeten... Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit. Hij houdt van mensen die hem trouw zijn De Heer is goed voor hen En voor hun kinderen en kleinkinderen. Dat is Davids troost: Door de generaties heen blijft God met ons bezig. Mijn voorgeslacht, mijn ouders, iedereen kan mij ontvallen... En dat is vreselijk. Maar de zon van Gods liefde blijft stralen over ons, en onze kinderen en kleinkinderen In zijn licht bloeien mensen weer op Hij wekt geloof, hoop en liefde. Telkens weer. Alle eeuwen door. Het enige wat wij moeten doen: in het licht gaan staan...als de bloemen van het veld. E      Of is er toch nog iets meer te zeggen? Wij vergeten en raken vergeten Maar God? Zal hij ons vergeten? De liefde van de Heer verdwijnt nooit zingt David Hij houdt van mensen die hem trouw zijn. Zou dat ook kunnen betekenen dat God die ons één voor één kent ieder bij zijn / haar naam... Zou het kunnen betekenen dat God zijn mensenkinderen maar niet kan vergeten? Dat Hij onze namen blijft kennen ook als wij gestorven zijn? Zoals in dat lied "Heer, herinner U de namen van hen die gestorven zijn en vergeet niet dat zij kwamen langs de straten van de pijn" Stel je voor: God die je bij name kent Jij in zijn hart bewaard Stel je voor: God die zich jou herinnert en je naam opnieuw uitspreekt ... Wat zou er dan gebeuren? Wat gebeurde er toen God riep "Licht"? toen was er licht... Wat gebeurde er toen God Jezus riep toen stond hij op uit de dood Wat zou er gebeuren als God onze namen noemt? zouden we er dan niet zijn? Nieuw, anders, onvoorstelbaar anders. Maar toch: mijn naam, ik Van die dingen weet David niets Maar onbedoeld heeft hij er van gezongen De liefde van de Heer verdwijnt nooit Hij houdt van mensen die hem trouw zijn Wie Jezus kennen, en de kracht van zijn liefde ondergaan die weten, die hopen het zou best eens zo kunnen zijn. AMEN

terug